دیروز
پرویز پور حسینی در بیستم شهریور 1320 در محله سرچشمه تهران دیده به جهان گشود. وی فارغ التحصیل رشته هنرهای نمایشی از دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه است اما آموزش بازیگری را از سال 1339 با شرکت در کلاس های بازیگری شبانه اداره هنرهای دراماتیک آغاز کرد.

برای اولین بار در سال 1341 بازی در نمایشنامه تلویزیونی را به همراه مرحوم پرویز فنی زاده در «مرد گل بدهن» به کارگردانی حمید سمندریان تجربه نمود. این تجربه به آن جا رسید اولین کارگردانی خود را با نمایشنامه «نظاره مرگ» در سال 1350 به انجام رساند و در همان سال با همکاری پیتر بروک نمایشنامه «ارگاست» را اجرا کرد. وی آخرین بار در سال 1376 در کار «کارنامه بندار بیدخش» روی صحنه رفته است.

پرویز پور حسینی تا کنون در بیش از یکصد فیلم سینمایی و سریال تلویزیونی ایفای نقش کرده است. اولین کار سینمایی وی پس از فیلم کوتاه «اندوه دوربین» از بصیر نصیری در سال 1348، فیلم «چشمه» به کارگردانی مرحوم آوانسیان در سال 1350 و آخرین کار سینمایی او «سفر مرگ» به کارگردانی حسن آقاکریمی و حضور افتخاری در فیلم «روز رستاخیز» احمدرضا درویش درسال 1388 است. آخرین حضور تلویزیونی او نیز سریال تلویزیونی «راه طولانی» است که چندی پیش به کارگردانی رضا کریمی از شبکه یک سیما پخش شد.

پورحسینی در 50 سال عمر بازیگری وی افتخارات زیر را کسب کرده است:
- کاندیدای بهترین بازیگر نقش دوم برای فیلم های «طلسم» از جشنواره فیلم فجر (1365)
- کاندیدای بهترین بازیگر نقش دوم برای فیلم های «اوینار» از جشنواره فیلم فجر (1369)
- دیپلم افتخـار برای فیلم «مریــم مقـدس» از جشنواره فیـلـم فجــــر (1379)
- بهترین بازیگر مرد برای تئاتر تلویزیونی «قطار ارواح» از جشنواره سیما (1380)
- بهترین بازیگر مرد برای فیلم «مریم مقدس» از جشنواره حقیقت یــــــزد (1380)
- بهترین بازیگر مرد برای تله تئاتر «بسوی دمشق» از جشنواره سیمـــا (1382)





امروز
با پرویز پورحسینی به بهانه زادروزش تماس گرفتیم. در هزارتوی بروکراسی یکی از اداره های بی شمار کلان شهر تهران گیر افتاده بود و صدای توام با مهربانی و صبوری همیشگی اش حکایت از خستگی فراوان داشت، به طوری که تبریک تولدش حتی بر خستگی صدایش نیز افزود.

خواستیم گفت‌و گو را به روزی دیگر منتقل کنیم که پورحسینی از عدم تمایلش به گفت‌وگو و دوری از هیاهو سخن گفت. علت را که جویا شدیم، پورحسینی گفت: برنامه هفت دیشب را دیدید؟ بازیگر خانم سینمای ما درست می‌گفت. خانم طباطبایی حرف دل ما را زد. من احساس می‌کنم تولدم یا هر بهانه دیگر باید در سکوت باشد. دوست ندارم هیچ خبری از من در این جامعه هنری منتشر شود. فکر می‌کنم جایی زندگی می کنم که جای درستی نیست، دیگر نمی دانم چه چیزی درست است و چه چیزی غلط. همه باید در این زمان سکوت کنند. اما شما اگر سکوت می‌کنید کارتان را درست انجام نمی دهید، هر چند می‌دانم دست و بال شما هم مثل ما بسته است..



فردا
پورحسینی ها سرمایه های یک عمر هنر بازیگری ما هستند. پورحسینی ها در خاطره و ذهن تاریخ هنری ما ثبت شده اند. داریم با سرمایه ها و خاطره هایمان چه کار می کنیم؟ داریم به کجا می رویم؟



انتهای پیام/ع/ن.ف